Reflections
GTG
1985 was when I became a medical student. Its 2025 now, 40 years have gone by and a reunion is being organized. Write about your memories from those days urges Rijju the organizer of this event.
Read More
My Medical School Class
My medical school class is reuniting for our 40-year reunion, and our meticulous organizer, Rijju, has asked us to share reflections on what it means to belong to Medical College Trivandrum and the Class of ’85. When I think of the institution now, what rises above all else is a deep and overwhelming, sense of gratitude.
Read More
ചില്ലുകളിൽ ചില ചിത്രങ്ങൾ
കലാലയ പ്രതിബിംബനങ്ങളുടെ ഒരു സ്‌മൃതിപഥം പ്രിയ സുഹൃത്ത്‌ റിജു ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ എവിടെ തുടങ്ങണമെന്നറിയാതെ ആദ്യം ഒന്നുടക്കി . പിന്നെ ,സാവധാനം നനുത്ത തൂവലുകൾ മെല്ലെ കുടഞ്ഞ് 40 വർഷങ്ങൾ
Read More
താളുകൾ മറിക്കുമ്പോൾ.
ഹരിയും മീരയും എഴുതിയ പ്രതിഫലനങ്ങൾ വായിച്ചു.. ഇതിലപ്പുറം എന്ത് എഴുതാൻ.. അതും ചിന്തയുടെ ചിറകുകൾ അറ്റ് പോയെന്ന് കരുതുന്ന ഞാൻ … പക്ഷേ നമ്മുടെ റിജു ഉണ്ടോ സമ്മതിക്കുന്നു ..അങ്ങനെ കുത്തി കുറിച്ച ചില വരികൾ…
Read More
ONNODUM PARAYUVO? ...
Malayaalathil ezhuthaan arre manasunde. Pakshe pallarum kannurutti chodhikum- jnan evidunnu vannadaananne. Jokes aside,
Read More
The days that made us
Last night I dreamt I went to the abode of the gods again -my Thiruvananthapuram and my alma mater TVM-MC. I gazed over the carpet of green topped palms of my childhood and youth that in spite of the galloping modernisation and monstrosities
Read More
Friends ship
Friendship is the truest form of love, not all powerful love stories are about stolen kisses and exchanged rings, they are about loyalty laughter and showing up
Read More
ഒരു തിരുവനന്തപുരം യാത്ര...
1984ഇൽ ആണ് എന്റെ മെഡിക്കൽ കോളേജ് ജീവിതം ആരംഭിക്കുന്നത്. അങ്ങ് തൃശൂർ മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ...
Read More
The days that made us
As I reminisce my unforgettable MBBS years, I am filled with nostalgia at the enlightening and enriching experience that I have treaded. Little did we know that from the time we entered the walls of our college in 1985 as young impressionable 17 year old
Read More
Reunion @40
ഇത് 2025 40 വർഷം തികയുന്നു, 1985 batch ൻ്റെ 40 വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം ഗതകാലത്തിലേക്ക് ഒരെത്തിനോട്ടം, ആരും പറിഞ്ഞിട്ടൊന്നുമല്ല വെറുതെ ഒരു രസം.... ഓർമ്മകൾ പലതും മാഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു..... എന്നാലും ഒരു ശ്രമം
Read More
85 Reflections
40 years… what a milestone! As for the 40 years that have passed? Let me start at the beginning… In the interest of full disclosure, Tvm had not initially been my top choice.
Read More
GTG
Meera Sukumaran
1985 was when I became a medical student. Its 2025 now, 40 years have gone by and a reunion is being organized. Write about your memories from those days urges Rijju the organizer of this event. He seems a sentimental sort. Don’t you know him? you ask, he was your classmate wasn’t he ?
Well… of the 200 students with whom I shared those years of study, I knew a dozen or so. That too peripherally. Yes there were 6 that I knew intimately. Of those 1 is dead and 3 have lost touch. That leaves 2.
I stare at this old photograph of those old classmates hoping to awaken a muse. I don’t think this picture was of the entire lot. I remember hearing Hari PN recite the roll call of all 200 once from memory. I hear that he can still do that. I do remember all those young faces but not all the names. I am sure they all have changed in these 40 years in ways that make them unrecognizable. I would not even recognize myself if the me from back then ran into the me now.
Do I want to go see them? They were strangers then and strangers now. I am sure many have achieved fame and fortune. Some must still be in Kerala, others would have scattered across the globe. There must be a few at least for whom life has not turned out as planned. Would they show up to this gathering?
Laugh and the world laughs with you, weep and you weep alone, right? I wonder about those who weep. Where are they now, would they like to reach out, to talk to connect? This is pure speculation by the way, I would not want them to do any of those things and I use Hardy as my excuse.
Your griefs and sharing them renew my pain”
My mother is now 88, she too was a student in this same medical college. An old classmate of hers who had settled in the US called me the other day. He, like Rijju is a believer in get togethers and had helped organize many. They started out as 100, now a mere handful remain. Of those even fewer remember their own names let alone those of their old comrades. So those get togethers have become a thing of the past.
He told me that and his wife had decided to go back home to India to live out their lives in their native land. The practical reason could have been affordability or a hesitancy to live in a country that no longer seems welcoming.
May be that’s what will happen. When I am 88, I too will want to meet those old classmates. So I if am not in diapers and if Rijju is still organizing get togethers I will go to one.
My Medical School Class
Hari PN
My medical school class is reuniting for our 40-year reunion, and our meticulous organizer, Rijju, has asked us to share reflections on what it means to belong to Medical College Trivandrum and the Class of ’85. When I think of the institution now, what rises above all else is a deep and overwhelming, sense of gratitude. My father studied dentistry there nearly 70 years ago—an act that altered the course of our family’s history. Before him, generations of my ancestors lived lives rooted in manual labor. If not for this institution, his life and my life would have been unimaginably different. The origin story of the college—whether attributed to the erstwhile kings, long-dead prime ministers, or British colonial administrators—are now subject to historical revisionism and political spin. But when we walked in that bright October day in 1985, I was a naïve 17-year-old, entirely oblivious of any of this personal or political history. Over 200 of us crowded into the anatomy lecture hall on that first day—eager 17- and 18-year-olds from across India and beyond, brought together by an intricate system of entrance exam scores, caste and religious quotas, athletic credentials, and even diplomatic goodwill with countries like Mauritius. By the time we “passed out” seven years later—years that were disrupted by political unrest and felt painfully slow—I had grown disillusioned with the clinical academic culture of the place. I left for my internship at a lesser-known hospital in the city, vowing never to return. That was the 22-year-old me. But time, as it always does, softens the edges and makes us at least wistful if not nostalgic. Our memories do get edited and repackaged into dreams as Kalidasa said centuries ago: “Hyastya swapnaha (yesterday is a dream)”.
Now, when I look back, those years have certainly taken on a dreamlike quality. The endless
studying and relentless exams have faded into a blur. What remains vivid are the moments of
laughter, mischief, nicknames and reckless joy. The shared escapades, the first brushes with
alcohol, the dizzying excitement of young love. I think of the French saying: plus ça change, plus
c’est la même chose—the more things change, the more they stay the same. And so it has been
with us although we have all dispersed into the profession and turned into specialists and
professors and businessmen and administrators.
For those of my classmates I’m still close with, those six or seven years occupy an outsized space
in our hearts and brains. When we meet, we invariably slip back into those memories, sing those
songs and replay those stories endlessly. We revisit old heartbreaks, imagined “what-ifs,” and
improbable crushes. “What did she see in him?” “What if he was the one?” “That was a missed
chance.”
That time of shared proximity—physical, emotional, temporal—shaped us more deeply than we
could have known then. Some friends from that time know me more intimately than almost anyone
else. A few talk to me every week. Some have stood by me through life’s darkest hours, and I know I
wouldn’t have made it this far without them. These bonds were not just forged in lecture halls,
medical and surgical wards, operation theaters and labor rooms but also in toddy shops and bars.
Some friendships began on campus and stayed strong; some kinships morphed into brotherhoods
over the decades that followed. A rare few friends became casualties of the incredible fickleness of
life’s vagaries.
I often wonder if today’s students will know this kind of connection. Watching my daughters in the
U.S. or my nieces in India, their lives seem more curated, more fragmented in this social media age.
I wish they will discover the same warmth of deep human friendships when they reach my age. Or
maybe we were the anomaly, part of a rare generation—growing up in an India barely 25 years into
independence, molded by a patriarchal and conservative society throwing off its shackles, and
entrusted, way too young, with the responsibilities of medicine and adulthood.
As our scattered diaspora makes its way back for the reunion, I find myself feeling unexpectedly
emotional. I want to see you all again. I want to bid my memories green again as the poet said, I
want to sit in their verdant shade and be young again—if only for a fleeting weekend.
More than anything, I realize now: I would not change a single thing about those six years. The
friendships I gained then are the most precious cards that I hold to my chest in life’s hand. And even
now, all these years later, that love is still my armor.
ചില്ലുകളിൽ ചില ചിത്രങ്ങൾ
Rajagopal R
കലാലയ പ്രതിബിംബനങ്ങളുടെ ഒരു സ്‌മൃതിപഥം പ്രിയ സുഹൃത്ത്‌ റിജു ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ എവിടെ തുടങ്ങണമെന്നറിയാതെ ആദ്യം ഒന്നുടക്കി . പിന്നെ ,സാവധാനം നനുത്ത തൂവലുകൾ മെല്ലെ കുടഞ്ഞ് 40 വർഷങ്ങൾ പിന്നിലേക്ക് ചിറകടിച്ച് പറന്നിറങ്ങുബോൾ മുന്നിൽ തെളിയുന്നത്
കാറ്റാടികളുടെ നിഴൽകമ്പളത്തിൽ ,മഹാഗണികൾ ദലമർമ്മരമുണർത്തിയ ഒക്ടോബറിലെ ഒരു പ്രഭാതമാണ്‌ . കണ്ടതും കാണാത്തതുമായ കഴ്ചകൾക്കിടയിൽ മുഖം നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാൻ നടത്തിയ പ്രകടനങ്ങളായിരുന്നല്ലോ പിന്നീടുള്ള നമ്മുടെ ഈ കൊച്ചു ജീവിതം .ഫിനിഷിംഗ് പോയിന്റിൽ നിന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോൾ ചില പച്ചപ്പുകളെങ്കിലും കാണുന്നുണ്ടെങ്കിൽ , നമുക്ക് സന്തോഷിക്കാം , കാരണം നിറങ്ങളുടെ നൃത്തമൊഴിഞ്ഞ മണ്ണിൽ മറഞ്ഞ സന്ധ്യകൾ പുനർജനിക്കില്ലല്ലോ . ഇനി ഒരു 1985 ഉണ്ടാവില്ല , പുറകിലെ ബഞ്ചിലിരുന്ന് ഉറങ്ങിയവരെ നോക്കി ഉയർന്ന ആകാശത്തിരിക്കുന്നവർക്ക് പ്രാണവായു കുറയുമെന്ന് പറയാൻ ഇനിയൊരു സുശീല മാഡവും വരില്ല. കൈവെള്ളയിലെ തൂവാല കൊണ്ട് ഭ്രൂണശാസ്ത്രം പഠിപ്പിക്കാൻ ഒരു സാറാമ്മ ബാലകൃഷ്ണനോ , ആവനാഴിയിൽ തൊടുത്ത റോക്കറ്റുകൾക്ക് മുന്നിൽ ചങ്കു വിരിച്ചുനിൽക്കാൻ ഒരു വള്ളിയമ്മയോ , അലക്കിത്തേച്ച ഷർട്ടിൽ പറ്റികിടന്ന ടൈയുമായി അംബിസാറോ ഇനി വരില്ല.
ആ പഴയ ക്ലാസ്സ്മുറികളിൽ ഇനിയും ഒരുമിച്ചൊന്നിരിക്കാൻ , ഫോർമാലിൻ മണക്കുന്ന ഉണങ്ങിയ കഡാവറുകൾക്കിടയിലൂടെ ഒരിക്കൽക്കൂടി നടക്കാൻ കാലം നമ്മളെ തിരിച്ചെത്തിക്കില്ലലോ . നമ്മൾ ഒന്നാം വർഷം പഠിക്കുമ്പോൾ ഒരു കയ്യെഴുത്ത് മാസിക ഉണ്ടായിരുന്നു , ചില്ല് . അതിന്റെ എഡിറ്റോറിയലിൽ ഞാൻ എഴുതിയിരുന്നപോലെ എന്നെങ്കിലും ജീവിത തിരക്കുകളൊക്കെ ഒഴിയുമ്പോൾ ചിതറിയ ദർപ്പണങ്ങളുടെ ചില്ലുകൾ പെറുക്കി അടുക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു കാലം വരും . അന്ന് നമ്മൾ നമ്മളെ തിരിച്ചറിയും . ആ ചിതറിയ ചില്ലുകളിൽ പ്രകാശം കടക്കുമ്പോൾ ഒരു കാലിഡോസ്കോപ്പിലെന്നപോലെ ജീവിത വർണ്ണങ്ങൾ മിന്നിത്തിളങ്ങും . ഇപ്പോൾ എത്രയെത്ര ചിത്രങ്ങളാണ് മിന്നൽപ്പിണറുകൾ പോലെ തെളിയുന്നത് .സുവർണ്ണ നിറമുള്ള asclepious , കഡാവറുകൾക്കിടയിലൂടെ നടന്നു വരുന്ന മാന്വൽ , ബീഫും സാമ്പാറും മണക്കുന്ന കാന്റീൻ , തവളകളുടെ ഹൃദയസ്പന്ദനം കോറിയിട്ട കരിപുരണ്ട കൈമൊഗ്രാഫുകൾ , വിരൽ തുമ്പിൽ നിന്നും നാം പരസ്പരം കുത്തിയെടുത്ത ചൊരകൊണ്ട് നിറച്ച westergren പിപ്പെറ്റുകൾ ,ഹിസ്‌റ്റോളജിയിലെ ലൈലാകങ്ങൾ ,കാർമിനേറ്റീവ് mixture ന്റെ ചൂര് , ഉദയാസ്തമനങ്ങൾ തഴുകുന്ന ഉദ്യാനം , വാഹനങ്ങൾ ഇരമ്പുന്ന പോർട്ടിക്കോ , ചുവർ മാസികയിലെ ചിത്രങ്ങൾ , പാട്ടുപാടാനും പരീക്ഷ എഴുതാനും പിന്നെ അണ്ഡകടാഹത്തിലെ ഭ്രൂണഹത്യ എന്ന നാടകം കളിക്കാനും ഉപയോഗിച്ച ആഡിറ്റോറിയത്തിലെ കളിയരങ്ങ് , സന്ധ്യയുടെ കുങ്കുമം വാരിവിതറിയ ഇടനാഴികൾ , Dr വർമ്മ എംബിബിസ് എന്ന് വെളുത്ത കോട്ടിൽ ഏഴുതി എപ്പോഴും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നിന്ന സ്വബുധം നഷ്ടപെട്ട പാവം മനുഷ്യൻ , കറുപ്പും , വെളുപ്പും നിറങ്ങളുള്ള കോളേജ് ബസ്സുകളിൽ ജീവിച്ച സാമിയും , ബാലണ്ണനും , സായിപ്പും തണുത്ത നാരങ്ങാവെള്ളത്തിന്റെ ഇരുപുറമിരുന്ന് ആസ്വദിച്ച ശീതളിലെ സായാഹ്നങ്ങൾ , കോഫി ഹൗസിലെ ബീറ്ററൂട്ടിന്റെ ചുവന്ന മസാലയിൽ പൊതിഞ്ഞ ദോശകൾ , അയ്യപ്പണ്ണന്റെ അമ്പാടി ലോഡ്ജ് , ആദ്യ മദ്യപാനത്തിന്റെ ഉച്ഛിഷ്ടങ്ങളുടെ കറ പുരണ്ട കലിംഗുകൾ , തെരുവ് നാടകം , തീപിടിച്ച തിരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ , സമരങ്ങൾ അങ്ങനെ എത്ര എത്ര മായാ കാഴ്ചകൾ .കലാലയത്തിൽ ഇനിയും അവശേഷിക്കുന്ന മരങ്ങൾ പറയും ഉത്സവമാക്കിയ ആ കാലത്തിന്റെ കഥകൾ .ഇന്ന് പലരും നമ്മളെ വിട്ട് പോയി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ശേഷിക്കുന്നവർ ഭൂഗോളത്തിന്റെ പല ഇടങ്ങളിൽ ഭാര്യയും , മക്കളും , ചെറുമക്കളുമായി ജീവിക്കുമ്പോഴും ഒന്നറിയുക അവരൊക്കെ ജീവിതത്തിൽ വരുന്നതിനും എത്രയോ മുൻപ് കണ്ടുമുട്ടിയവരാണ് നമ്മൾ . ഇന്നത്തെ ഏത് പ്രൊഫസ്സറിനോടും , DME യോടും എടാ നിനക്ക് സുഖമാണോ എന്ന് സങ്കോചമില്ലാതെ ചോദിക്കാൻ നമുക്ക് മാത്രമേ കഴിയു .
കുറച്ചു വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് അമേരിക്കയിലേക്ക് ചേക്കേറിയ പഴയൊരു സഹപാഠി ഫേസ്ബുക്കിലൂടെ ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു . ജീവിതത്തിന്റെ അർത്ഥം എന്താണ് ?അതിനുള്ള ഉത്തരം ഞാൻ ഇങ്ങനെയാണ് പറഞ്ഞത് .പണ്ട് ഇരുവശങ്ങളിലും നോക്കാതെ കോളേജിൽ നിന്നും നേരെ ലൈബ്രറിയിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ഇടത് ഭാഗത്ത് നിങ്ങൾ കാണാത്ത ഒരു മുളങ്കാടുണ്ടായിരുന്നു , അതിന്റെ ചോട്ടിൽ ഒരു കലിംഗ് ഉണ്ടായിരുന്നു , കുറച്ചു പേർ ആ മുളങ്കാടുകളുടെ ചിന്ദുകളിൽ ആനന്ദ നൃത്തമാടി ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു , പക്ഷെ അന്ന് അവരെ ആരെയും , കണ്ടതേയില്ലല്ലോ , സുഹൃത്തേ അവർ അന്നേ ജീവിതത്തിന്റെ അർത്ഥം കണ്ടെത്തി കഴിഞ്ഞിരുന്നു , സാരമില്ല നേരം ഇനിയുമുണ്ട് , എല്ലാ ഒത്തുചേരലുകളും നമുക്ക് ഇനിയും ഉത്സവങ്ങളാക്കാം .
താളുകൾ മറിക്കുമ്പോൾ..
Nishadevi
ഹരിയും മീരയും എഴുതിയ പ്രതിഫലനങ്ങൾ വായിച്ചു..
ഇതിലപ്പുറം എന്ത് എഴുതാൻ.. അതും ചിന്തയുടെ ചിറകുകൾ അറ്റ് പോയെന്ന് കരുതുന്ന ഞാൻ … പക്ഷേ നമ്മുടെ റിജു ഉണ്ടോ സമ്മതിക്കുന്നു ..അങ്ങനെ കുത്തി കുറിച്ച ചില വരികൾ…
താളുകൾ മറിക്കുമ്പോൾ..
ഒരു ഒക്ടോബറിൽ പെയ്തൊഴിഞ്ഞ തുലാമഴയൊന്നിൽ അല്ലേ നമ്മൾ ആദ്യമായ് കണ്ടത്..പുഞ്ചിരി.. പൂക്കൾ സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ണുനീർ എല്ലാം ചേർന്ന..കൗമാരം യൗവനത്തിൻ്റെ വഴിമാറിയ ഒരു സൗവർണ കാലം…പിന്നിട്ട ഗ്രീഷ്മ വസന്തങ്ങളുടെ മാറാപ്പു എന്നേ ഞാൻ തുറന്നിട്ടതാണ്….
പിടിച്ചടക്കിയ സിംഹാസങ്ങളുടെയോ നഷ്ടസ്വപനങ്ങ്ങളുടെയോ കണക്കെടുപ്ലല്ല ഇത്… വെറുതെ.. വെറുതെ ഒരു തിരിഞ്ഞു നോട്ടം..
വർഷം ആറേഴു കഴിഞ്ഞു.. ബിരുദ ഫലകങ്ങളും നേടി പല ദിശയിലേക്കും പറന്നുപോയവർ….. ചെറു കൂട്ടായ്മകൾ മാത്രം.. പലർക്കും പലരെയും അറിയില്ല.. ആരു എന്ത് ചെയ്യുന്നു.. എവിടെ….ഒന്നും അറിയില്ല..
ചിലർ കടൽ കടന്നുപോയി….നാട്ടിൽ തന്നെ പലരും പല ജില്ലയിൽ.. വല്ലപ്പോഴും നടക്കുന്ന ഗെറ്റ് togetherൽ മീരാസു പറഞ്ഞ പോലെ നേട്ടങ്ങൾ കൊയ്തവർ..അഥവാ ജീവിതത്തിൽ ജയിച്ചെന്നു തോന്നിയവർ മാത്രം തമ്മിൽ കണ്ടു്.. കുശലം കൈ മാറി..പല മുഖങ്ങൾ പയ്യേ വിസ്മൃതിയിലായി..
ലോക്കൽ കമ്മിറ്റി ജില്ലാ കമ്മിറ്റി.. അന്താരാഷ്ട്ര കമ്മിറ്റി.. അങ്ങനെ പല പല ചെറിയ കൂടലുകൾ.. കാണുന്നവർ പിന്നെയും കണ്ടു്.. കാണാത്തവർ നമുക്ക് അറിയാത്തവരായി..അന്യരായി
പിന്നെ എപ്പോഴോ.. ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ വന്നു..
ചിതറി തെറിച്ച പുക്കളെ ലോകത്തിൻ്റെ എല്ലാ കോണുകളിൽ നിന്നും പെറുക്കിയെടുത്ത്.. ചേർത്ത് വച്ച് പ്രിയാസു എന്നൊരു മാലാഖ കുട്ടി ഒരു കിളിക്കൂടുണ്ടാക്കി.. 85 തറവാട് എന്ന് പേരുമിട്ടു..
പുരവാസ്തുബലി കഴിഞ്ഞു.. കഥ മാറി.. പുതിയ തറവാട്ടിൽ ..തിക്കും തിരക്കും.. ആളൊഴിഞ്ഞ സമയമില്ല.. അന്ന് വരെ കാണാത്തവർ കണ്ടു്.. ആലിംഗനം ചെയ്യുന്നു..വിശേഷങ്ങൾ കൈമാറുന്നു….
പേരും നാളും മറന്നു പോയവർ ബന്ധം പുതുക്കുന്നു… അന്ന് വരെ ഏതു നാട്ടിൽ എന്നുപോലും അറിയത്തവർ..രാവിലെ പുട്ടിനു കടല കഴിച്ച കഥ.. ഉച്ചയ്ക്ക് ബിരിയാണി കഴിച്ച കഥ ഒക്കെ വിളമ്പി..
ഇന്നത്തെ എൻ്റെ മുഖം..ഇന്നലത്തെ എൻ്റെ മുഖം .. ഫോട്ടോകളുടെ കുത്തൊഴുക്ക്..ഡിജിറ്റൽ യുഗമല്ലേ.. ഡിജിറ്റൽ…കൂട്ടുകാർ കൂടിയപ്പോൾ എടുത്ത ക്ലിക്ക് ..കുടുംബത്തിൽ ചെന്നപ്പോൾ… മലകയറിയപ്പിൽ.. കാടിളക്കിയപ്പോൾ.. അങ്ങനെ ക്ലിക്കോട് ക്ലിക്ക്.
സുപ്രഭാതത്തിൽ തുടങ്ങുന്ന ദിനങ്ങൾ.. വചാനാമൃതാങ്ങൾ.. ജന്മദിന ആഘോഷങ്ങളൂടെ
നീണ്ട നിര..
സ്കൂളുകളിൽ പഠിക്കുന്ന മക്കളുടെ വിശേഷം.. വീട് വച്ച വിശേഷം.. ഉണ്ടാക്കിയ
ഭക്ഷണത്തിൻ്റെ ചിത്രങ്ങൾ.. സിനിമ ന്യൂസ്..
രാഷ്ട്രീയം.. തല്ലുപിടിത്തം… ഒടുവിൽ ഗുഡ് നൈറ്റിൽ തീരുന്ന ദിനങ്ങൾ.. പക്ഷെ അമേരിക്കയിൽ ഇരുട്ടുമ്പോൾ ഓസ്ട്രേലിയയിൽ നേരം പുലരുന്നത് കൊണ്ട് ഈ തറവാട്ടിൽ ഉറക്കമേ ഇല്ല..
എല്ലാ യാത്രയും പോലെ..പയ്യെ പുതുമകൾ വഴി മാറി.. ഹെല്ലോ ഹൈ ബന്ധങ്ങൾ പിന്നെയും .. B’day wishes. പതിയെ മക്കളുടെ പഠന വിശേഷണങ്ങൾക്ക് വഴിമാറി…പഠിച്ചുയരുന്നവർക്കുള്ള
ആശംസകൽ തറവാട്ടിൽ നിറഞ്ഞു..
മുന്നോട്ടു മാത്രം പോകുന്ന കാലം മുടിയിലും മുഖത്തും മിഴിയിലും മാത്രമല്ല സകല കോലങ്ങളും മാറ്റി മറിക്കവെ..കഥയിൽ കൈവഴികൾ പിറന്നു..
മക്കൾക്ക് ജോലി കിട്ടി തുടങ്ങി..
അവർ വിവാഹിതർ ആയി തുടങ്ങി ..
നേട്ടങ്ങൾക്കൊപ്പം..നഷ്ടങ്ങളും എത്തി നോക്കി ..മാതാപിതാക്കളുടെ വേർപാടുകൾ വേദന പടർത്തി.. പതിയെ കൂട്ടത്തിലുള്ളവർ പോലും വിട്ടു പിരിഞ്ഞു തുടങ്ങി..
തെല്ലാശ്വാസമായി പേരക്കുട്ടികളും തറവാട്ടിൽ എത്തി ചേർന്നു..
അങ്ങനെ വർഷങ്ങളുടെ നീരൊഴുക്കിൽ കാറ്റിൽ ഉലഞ്ഞും താരാട്ട് മൂളിയും ഒരു വലിയ കൂട്ടു കുടുംബമായി ഈ തറവാട് തല ഉയർത്തി നിൽക്കുമ്പോൾ.. മനസ്സ് നിറയുന്നു..
ഹൃദയത്തിൻ ഇത്ര അടുത്ത് നമ്മൾ വേറെ ആരെയാണ് പ്രതിഷ്ഠിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക..
ഓർമകൾ മിഴിതുറക്കുന്ന ഇന്നിൻ്റെ മാറിൽ കൂട് കൂട്ടണം.. ചിരിക്കണം..കരയണം..കലഹിക്കണം..
ആട്ടവും പാട്ടും ഒക്കെ വേണം..
നാളെ ഓർമ്മകൾ മുറിയാതിരിക്കാൻ .. നീ ആരെന്നും ഞാൻ ആരെന്നും എന്നും ഓർമിക്കാൻ.. നമുക്ക് വീണ്ടും കൂടണം… കൈപിടിക്കണം ..ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി എങ്കിലും സമ്മാനമായി നൽകണം..
ONNODUM PARAYUVO? LIFE REWIND CHEYAANO?
Cherian Varghese
Malayaalathil ezhuthaan arre manasunde. Pakshe pallarum kannurutti chodhikum- jnan evidunnu vannadaananne. Jokes aside, do I want to make sure 40 years are up? Sharrikum? Illa. I think staying delusional about the passage of time is sometimes alright. I know, some say- old is gold. But honestly, who wants those white things on your head called grey hairs and keep looking for the nearest bathroom every 30 minutes? Not me. Ningal ellavarum chennolu. To be honest, don’t think I’m alone. Kishore still has supper jet-black hair. Radha keeps running 5 k’s. Jayalakshmi keeps updating her DP every week and still looks great. Hari carries some kind of racquet with him finally. I think it’s Pickle Ball- but who cares. I think he too is trying hard to get stuck at 40 just like the rest of us who are at 40. I bet he also finally realized that we all were passing entrances for the benefit of our parents!
One thing that truly may have changed is that most now realize there is way more to life than exams. And I’m sure if given another chance, we all might want to do things a bit differently. Like it or not, memories have kept our past alive without asking us if it’s all good. 40 years of post-MCH life may have given us some good and some not so great memories, that might make us wonder if we really knew what the hell we were doing. Still, we can only celebrate. What’s the choice anyway? Even if some are now GM’s (once felt impossible) and many gave up their 6 packs long ago, we have to wink here and there and make it look like Jerry has not lost the last few hairs he was hanging on to and no one is wearing any diapers yet. Also, that Ramesh is still wearing dark ‘cooling glasses” and not yet bifocals.
Even though many will be heroes trying valiantly to stop time, there are interesting rebels too. Like the Bumrah reverse swing, people do odd things sometimes and still come out great. Not sure who Punnoose hired as his marketing agent- but his going totally bald was sheer genius. No hair-dyeing and miraculously- no more aging. Same with Deepa and her short hair (!). Now who saw that coming? And what about this- In 85, our phone numbers were all 4-digit ones (now we WhatsApp). Partly I think because anyone who got a phone then had to be related to the DME or had a parent who was a gazetted officer. Yes- there was a thing called just that. Meaning- if anyone wanted a phone, it was good luck. Now if someone dialed anything, used an “Inland Letter” or “Aerogramme”, nammude okke kannu thellum. In amazing ways, the world changed in front of our eyes, and we all had front row seats to milestones of technology that gave us Email, Twitter, Tesla, Tinder (!) and now AI.
Still, sometimes there is sheer nostalgia for what was new and awe-inspiring then. Most of us may have forgotten the famous TVS50 and comrade Harijith. As we stepped into the hall, we could all hear the roar of his XL (!) “bike”. Looking around now and seeing all the sizzling things around us, it is amazing to even think that there was at one time a 50-CC bike that could carry someone. But it did! And Harijith truly enjoyed it even if many of us kept asking if he ever actually could overtake anything. But it all happened once upon a time. They were actually dangerous times too. Truth be told, whenever John got on his Yezdi every morning, he had just one goal in his mind- to get from Thycaud to MCH in record time. While Harijith was trying hard to overtake KSRTC buses, those poor bus drivers were trying hard to get out of John’s way and his daily mission to be faster than himself. Imagine the terror of amuma’s trying to cross the road in busy Palayam? John would flash by, tearing into the wind leaving behind even University College toughies petrified. And if anyone thinks those were still not dangerous times, let me attest to my own nightmare. Even if most would think twice about getting behind John, one guy foolishly did make that mistake once. Since John always did everything fast, he refused to do a slow turn at the entrance of the KHRWS Pay Ward- even in the rain. The bike refused and all three went in three different directions. Yes-somehow bikes then had this halo effect on our friends, turning them in their minds, into everyday superstars and sometimes even Superman. Boby, trust me, once rode his bike all the way from MCH to Statue Jn- with his white coat flying. And for a moment in time- we all sighed.
Next day would still come with guts and glory. Legori was there yet again with his straight-line moustache exactly where it was the previous day. His attention to looks was legendary. Then we had AKV who kept on whispering about Sushruta while Abhayambika Madam made sure we were all herded back to Medicine. CNV for some reason kept climbing up on lecture hall desks. PAT would still come marching in with his paunch refusing to give up any lead to his legs. But at least we gave him credit for not wearing a Tie like Joy Philip and making life suffocating for even bystanders in that sweltering intolerable tropical heat. No clue who came up with the idea- but we had a few including Krishnan Chettiar and Ambi Sir who somehow loved to throttle their own necks- imagine that? But I think they very much managed to enjoy their misery unlike sweet Meera who almost electrocuted herself when her super anxiety during a presentation made her twist the mike all over her. Half the batch stopped breathing seeing that and gave a sigh of relief when it was over and Meera was still standing. Pretty sure she is unaware how many lives were almost tragically lost to a special moment of group distress! Manju A was special too. She was marching up and down the hallway before exams mumbling about DPT’s, PPD’s and ECGs. But surprisingly, Manju’s chronic misery had truly sweet calming effects on all who walked by. Mammen, would roll in on his Yamaha RX100 totally amused, asking- Enthedde? Years later Manju would do something even more unimaginable- buy a TVS50 XT! Extra tough version made just for her.
While all this happened outside, silent territorial wars played out in our brooding lecture halls between back benchers and supposedly studious front benchers. To be honest, it’s doubtful fronters were there just for studying. Thyagu maybe. Girls most likely yes. Rest of the boys? Theory is that our venerable front benchers were there to see something else- those good-looking people passing by. And so it went for months, perking up eyebrows with silent words of appreciation exchanged between them. Certainly, made our classes more enjoyable. The question that still consumed time was who looked best, curves and all. All this seemed to go well until one fine day when something odd happened. That day, instead of a glow of appreciation from the boy’s side, there was an exclamatory shock from the girls. All male heads turned trying to figure out what made the usually quiet bunch of girls come alive. With strained necks, they all then turned their gaze back to the door. And there stood someone in tight clothes, with all the best curves, or it seemed. John Mathew. But somehow our poor man remained clueless to all this, studiously waltzing into our classes oblivious to the indignation of many women. How did a guy get such curves- they still ask.
Still surviving at med school wasn’t easy. Who will forget the Biochemistry massacre? We should have made up some conspiracy theories. After all it’s rather challenging to think that half the batch somehow was better if they knew what cholesterol looked like! Maybe, it was revenge for the feminists (doubt there were any men in the Biochemistry Dept in 1985). Conventional wisdom supports Menopause (ha). At the same time one man’s poison can be another man’s food and Su P must have enjoyed the chance to shine like a lone star who loved of all things- Biochemistry. If anyone else still says that they loved Biochem- do not believe it. It would be more enjoyable to have a toothache than enjoy Biochem. But maybe as with all things in life, going through the valley of death (e.g. studying Biochemistry) will have made us enjoy more the nice things in life including maybe, possibly, watching people like Anita Tom come every day to class looking like she/they just stepped out of Femina.
So, the question everyone had was if we were all in the right place in life or Tom had chosen the wrong career. Discussions happened in all corners of ICH over Bru coffee and those terrible beetroot Masala Dosa’s. Between the short and tall ones. The brights and greats too. After 2 years of major conventions, it was unanimously agreed that Tom was in the wrong career, but no one wanted to complain. Didn’t Santhosh (Babu) do it too? Imagine his IAS colleagues running to him asking for all kinds of doctor advice and him having to google everything from contraception to COVID vaccine? Poor guy must have wondered so many times if being with us Medicos was worth it. Can you imagine the number of surprise pregnancies because of google? But wrong tracks may sometimes be totally good as well. Otherwise, we would have missed all those cartoons by Santhosh R. In fact, it’s time to tell him to keep drawing us the way we all used to be. That way we can all look good and great, 6 packs and black hair, for a little more time. We also won’t be feeling bad seeing Laly in a gown sipping Pina Colada on a beach. But what do we do if PV now wants a hair transplant?
Satire aside, from transplants to implants, where are we now? Forty years ago, our lives began in Kerala’s first Medical College with much promise. But what’s happened in years since is confounding. As a place, how did we move from a cosmopolitan Trivandrum with French, Russian, German and British cultural centers to mere remnants of that heritage in Thiruvananthapuram? And as people, how did we go back to being divided over community, religion, wealth and politics? Making bridges over these differences is now a forlorn hope. Also, in doing nothing different from prior generations in the desire for status and wealth, most failed to realize the potential of those early days. We didn’t look beyond our biases for deeper relationships either. Even with marriages most simply did what people had done for centuries- wed within their religious systems. A few may have wanted change but faced unsurmountable walls. Infact arranged marriage between older unknown men and younger girls was the norm with us too, showing that in spite of worthiness and job security, 1000-year traditions remained acceptable without even a whimper. How is it that a friend who grows and matures with you was less desirable than an older man with perceived maturity who will never be your friend? All this makes it hard to think of a time when everything was possible. It was still a time, even if short, that had some sweetness. From riding an auto with Indu, climbing 6000 ft up Agasthymala with Baalu and Rijju, watching Deepa learn to drive her father’s old green VW, Pathram’s daily gossip updates, Cricket with Lal K, football with Bobby & Co to being confused by Anandavallyamma madam, those few years gave us some fond memories. But is this all we could aspire to? Did we truly live a life worth living?
How many of us can truly agree to the ‘Chandrakalabham” song from 1975? We could have.
The days that made us
Priya Nair
Last night I dreamt I went to the abode of the gods again -my Thiruvananthapuram and my alma mater
TVM-MC. I gazed over the carpet of green topped palms of my childhood and youth that in spite of the
galloping modernisation and monstrosities being built still wins the race to catch your eye as the flight
circles in to land .I saw the grand old buildings of my alma mater, the library with both ancient and
modern tomes, the little dining room where the scores of us female students squeezed in to have lunch- of
course they have all changed but in my dreams they are still the same. Ever since Riju asked me to
consider a short memoir of our medical college days, the floodgates of memory have opened, and the past
has been quietly circling catching me unaware as I go about my daily drudgery. What do I write? What do
I remember? Forty years—a span both immense and fleeting—has etched and re-etched events, rewired
the neurons that once fired with youthful urgency. Time has cloaked those years in sepia tones, each
memory feels like a vision glimpsed through the shimmering veil of nostalgia. Were those days as golden
as I now recall?
I imagine many among us, buoyed by youthful idealism, stepped into the hallowed halls of our alma mater
with dreams and aspirations to heal the sick, to serve the nation, to be agents of change, be the next
Mother Theresa, the next Father Damien. I, however, belonged to a different tribe—nudged (read: pushed)
by parental aspirations, pride, and the social weight of “prestige.” My own dreams lay elsewhere—in the
embrace of literature, in the rhythm of language. And yet, in a twist of fate, I came to learn a different
language: that of Hippocrates, of Charaka and Sushruta, of arteries and ethics, pulse and pathology.
What an odd mix we were—the intellectuals and the idealists, the artists and the awkward, the confident
and the uncertain. The ones who were cool, and the ones who simply believed they were. The teachers’
children, the hostellers with their whispered midnight tales, the day-scholars trudging home with stories of
a different hue. We each clung to the groups where we felt most seen, casting occasional sideways glances
at others’ lives with quiet curiosity or mild envy.
Examinations loomed over our days—internals, practicals, vivas, externals—an endless stream of syllabi
and sleepless nights. The goal was singular: survive, scrape through, and move to the next rung. Few
among us paused to consider that these textbooks, these so-called “pearls of wisdom,” would one day
shape how we made life and death decisions, how we offered relief, dignity, or hope to those in need.
What once felt like an eternity now seems to have passed in the blink of an eye.
Over the years, I’ve heard peers speak with both affection and exasperation about our institution. From
someone who has never claimed intellectual brilliance—just a middle-of-the-road student—I ask: was it
so bad? I learned. We all did, in some way or another. Like many of you, I too bore the bullying cruelty of
a few teachers—words that stung, silences that punished. But we hadn’t yet discovered words such as
PTSD, and counselling, so we shrugged, we moved on, and perhaps, unknowingly, we hardened.
Yes, some teachers droned through lectures read straight off yellowing notes, but even amidst the
monotony, there were sparks—those rare teachers whose words still echo, whose wisdom left a mark. Yet,
one memory I can neither forget nor forgive is of a lecturer addressing a hall full of earnest teenagers with
the words:
“Cream floats to the top—but remember, so does scum.”
Four decades later, I dare say we proved that cynicism wrong. We were—and are—the cream , in
resilience. Life has tested us, often harshly. We’ve known exhaustion, grief, and injustice. But we’ve also
known the quiet victories: lives saved, kindness offered, families comforted. And through it all, we
remain—bruised, perhaps, but unbowed.
We’ve walked divergent paths—some chosen, others charted by destiny. Partners found or lost, families
built or longed for. Alongside the medical milestones, we’ve faced the everyday reckonings of
life—marriage, loss, children, aging parents, and the quiet ache of time passing too fast. Yet, through it
all, I like to believe that when needed, we’ve shown up for each other—even outside the neat circles of
friendship. A message, a second opinion, a word of reassurance.
I am not starry-eyed. I am, and have always been, a pragmatist. But I am deeply grateful to belong to the
batch of 1985. We shared a crucible of time that shaped us in ways we may never fully articulate.
And now, as we gather again—another reunion, another orbit around the sun—let us, for a moment,
become those wide-eyed teenagers once more. Let us remember what it felt like to walk into that world of
white coats and cadavers, unaware of the weight the years would bring. Let us reclaim, even briefly, that
audacious spark of youth—the one that dared to dream, and still, in many ways, does.
ANONYMOUS
(apologies to Daphne du Maurier for the starting line)
Friends ship
Anita Krishnan
Friendship is the truest form of love, not all powerful love stories are about stolen kisses and exchanged rings, they are about loyalty laughter and showing up.
Friendship is a choice “ I choose to be a part of your life even when it’s messy”. There is no expectation of forever but somehow they seem to outlast most .
They remember what you forgot about yourself , your strengths your softness your dreams and remind you about them when you forget it yourself.
As a young 18 year old when I walked through the threshold of our alma mater , I was not expecting to be greeted by ‘The taming of the shrew’ squad waiting for me! What followed in the next one year is an endless litany of harrowing memories . Most of that I threw into the soothing abyss of Amnesia ( Amlesia as my besties Bindhu and Nisha likes to call it).
For many ‘The Kalungu ‘ was their safe place but for some of us the nightmare. Not sure if it still exists but that place sure taught me a lot, that there are few who will look beyond the cover and reviews to discover a person and way too many who will distance themselves.
Thank you the year of 1985, it helped me learn to deal with pressure, and I fast forwarded from caterpillar to butterfly without having the chance to enjoy the safe cocoon stage of the Pupa.
But enough about me and my coming of age story.
Thank you teachers for being such strict disciplinarians, who taught us that time and tide waits for none, and all the sarcastic comments hurled at you were indeed to break your hubris.
Thank you internship at medical college where you had to overwork, as many of your batchmates had moved on to hospitals with lesser load,it taught us that we can function with no sleep straight for 48 or sometimes 72 hours.
Thankyou Beena ma’am from gynec for showing that a true leader leads from the front and not throw the minions to the unknown,( The backstory to refresh your memories, the first case of AIDS pregnancy had come in for delivery and was crowning by 8pm during my labour room posting, there was immense tension in the air as to who has to take that delivery, the PG’s kind of trying to make it a normal delivery so that it’s on the interns to conduct the same,as those days they wanted to do C sections only! But when the patient crowned Beena ma’am quietly donned her protective gear, nothing in the likes of the PPE we saw during COVID and decided to conduct the delivery. Her rationale the chances of a prick injury, spill injury etc etc will be the least in my hands. Years on as a surgeon, I would remember that calmness in the face of Beena ma’am during any tense surgical moments I had to face and always led from the front. Maybe it’s a personality trait or maybe it’s learned by observation, much like how I learned that day from her in the autumn of 1991.
Thankyou Rakri for waiting for me to ride the last public bus together to poojapura where we were neighbours just to ensure that I am safe, when my internship posting took longer to wind down in the day. Those trips are fond memories where we discussed life and love stories…..
Thankyou Nisha,Meera ,Bindhu and Mini CR for pulling me out of the depths of despair in the troubled times of first MBBS and reminding me about myself, my dreams , my strengths. You have seen me ugly cry, be ghosted by the world but you still stayed on and reminded me that I was enough!
Thank you for no computers in 1985,my name was missed in the long list of “Anita’s “, I had the privilege to be in the ‘D’batch a good mix of people, the dry spells of dissection was made entertaining by my table mates, not taking names but you know who you are and the pranks we played on each other ( graphic recounting may still be unpalatable for the faint hearted) and those friendships still hold fondly strong even if we don’t communicate to each other for years.
Thank you class of 1985, you have been a mixed bag of experiences and emotions , one I cherish.
Thankyou Riju for being the ever enthusiastic leader and organiser. Thank you priya Susan for the WhatsApp group which initiated this journey.
We never romanticise our friendships,there are no how we met stories, no anniversaries but in truth they feel your pain as their own and hold more space than love stories. It’s indeed strange that the world celebrates chemistry more than the safety a true friendship holds.
Maybe the real love story is the friend who never left, who never asked for more and who loved you when there was nothing to gain!
PS: പുല്ല് ഇംഗ്ളീഷ് 
( you know who you are)
ഒരു തിരുവനന്തപുരം യാത്ര…
Shyam Kumar B
അത് ഒരു കാലം.
അവരെ ഓരോരുത്തരെയും മനസ്സാനമിക്കുന്നു കാരണം അവർ പകർന്നു തന്ന ഓരോ അറിവും നമ്മുടെ പിന്നത്തെ ജീവിതത്തിൽ ഒരുപാട് ഉപകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. House surgeoncy ഞാൻ മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ തന്നെ ആണ് ചെയ്തത്. ശരിക്കും അവിടെ എന്റെ കൂടെ ശോഭ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ ഒരു team ആയിരുന്നു ശോഭക്കും എനിക്കും ഒരു നിർബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നു നമ്മുടെ ഡ്യൂട്ടി സമയത്തു ഒരു പ്രശ്നവും വരാൻ പാടില്ല എന്നു അത് കൊണ്ട് labour room posting ഇൽ night duty സമയത്തു duty സമയം ഞാനും ശോഭയും ഉറങ്ങാൻ പോകാതെ duty ചെയ്യുമായിരുന്നു. ഇതു പിന്നെ health സെർവീസിൽ ഇഷ്ടം പോലെ labour case gynecologist കൾ ഇല്ലാതിരുന്ന സാഹചര്യങ്ങളിൽ ധൈര്യ മായി delivery conduct ചെയ്യുന്നതിന് സഹായിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിന്നെ SPM posting Vellanadu PHC യിൽ. അതും നല്ല രസമായിരുന്നു. ഞാനും വേണുഗോപാൽ. M ഉം ആയിരുന്നു കമ്പനി. Rajeev gandhi കൊല്ലപ്പെട്ട ദിവസവും ബന്തു ആയിരുന്നു എന്നിട്ടും ഞാനും വേണുവും vellanadu വരെ scooter ഓടിച്ചു duty ക്കു പോയി വഴിയിൽ ബന്തു അനുകൂലികൾ എതിരെ വന്നെങ്കിലും സ്കൂട്ടറിൽ പതിപ്പിച്ചിരുന്ന മെഡിക്കൽ കോളേജിന്റെ ഡോക്ടർ sticker ഞങ്ങളെ രക്ഷിച്ചു. Vellanadu PHC യിലെ working atmosphere ആണ് എന്നെ പിൽക്കാലത്തു ആരോഗ്യവകുപ്പിൽ തന്നെ ജോലി ചെയ്യുന്നതിന് പ്രചോദനം ആയതു. സാധാരണ ജനങ്ങൾ, അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ, ജീവനക്കാർ, ഇവരുടെ എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങൾക്കും ജനകീയമായി പ്രവർത്തിക്കാൻ പറ്റുന്ന ഒരിടം ശരിക്കും നമ്മൾ സമൂഹത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിൽ അവരോടൊപ്പം കഴിയാനുള്ള ഒരു സാഹചര്യം അത് നാട്ടിൻ പുറത്തുള്ള PHC കളിൽ ആസ്വദിക്കാൻ പറ്റും . House surgeoncy യിൽ വ്യാജൻ അടിക്കാൻ പോയതും അവിടെ വെച്ചാണ് ഒറ്റയ്ക്ക് പോകാൻ പേടി ആയതു കൊണ്ട് മച്ചാൻ suresh കൂട്ട് വന്നു. പിന്നീട് മച്ചാൻ pg കഴിഞ്ഞു health സെർവീസിൽ join ചെയ്തത് എന്റെ കൂടെ parassala ആശുപത്രിയിൽ. എന്തെല്ലാം അനുഭവങ്ങൾ . 1992 ആയപ്പോൾ housesurgeoncy കഴിഞ്ഞു MANGALORE, KMC യിൽ ENT പഠനം. 1992 MARRIAGE കഴിഞ്ഞു MANGALORE ഇൽ പോയി. 1995യിൽ പഠനം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചെത്തി. കുറച്ചു കാലം PVT ഹോസ്പിറ്റലിൽ. 1996ഇൽ HEALTH സെർവീസിൽ അസിസ്റ്റന്റ് സർജൻ ആയി VIYUUR CENTRAL ജയിലിൽ നിയമനം. ഇന്നു 2025ഇൽ ഒരു വർഷം വിരമിക്കാൻ ബാക്കി നിൽക്കെ തിരുവനന്തപുരം ജനറൽ ആശുപത്രിയിൽ, CHIEF ENT SURGEON, ആയി നിൽക്കുന്നു. കൂടെ SULPHI യും, സജീവും, നിഷ ദേവിയും ഉണ്ട്‌ .
, വിശ്വനാഥൻ, HELEN പേരൂർക്കടയിൽ കൂടെ ജോലി ചെയ്തിരുന്നു. എല്ലാവർക്കും അവരവരുടെ പാട്.ഇനി കുറെ യാത്രകൾ ചെയ്യണം, കഴിയുന്നത്ര BATCH മീറ്റിംഗുകളിൽ പങ്കെടുക്കണം അത്രയേ ഉള്ളു ഒരു കാര്യം വിട്ടുപോയി ആരും മറക്കാൻ പാടില്ലാത്ത കാര്യം ഇപ്പോഴത്തെ ഈ BATCH മീറ്റിംഗുകൾക്ക് ലോകത്തിന്റെ എവീടെയൊക്കെയോ ജീവിക്കുന്ന നമ്മളെ 85BATCH നെ ഒരു കുട കീഴിൽ ആക്കിയ നമ്മുടെ സ്വന്തം പ്രിയ സൂസനെ നന്ദിയോടെ ഓർക്കുന്നു 
ഇതിനിടയിൽ നമ്മളെ വിട്ടു പോയവരെയും സ്മരിക്കുന്നു… ഇതു വരെ സന്തോഷവാനാണ്, എല്ലാവർക്കും സന്തോഷം നൽകട്ടെ എന്നു ആത്മാർത്ഥമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നു പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു 
The days that made us
As I reminisce my unforgettable MBBS years, I am filled with nostalgia at the enlightening and
enriching experience that I have treaded.
Little did we know that from the time we entered the walls of our college in 1985 as young
impressionable 17 year old debut, donning the prestigious white coats and stethoscope, to the
time we graduated, we forged unforgettable bonds that we personally carry along throughout our
life journey.
Through exams, heartbreaks and suffering, we discovered our passions together and we grew
stronger together as compassionate, responsible doctors, now living in different parts of the
globe, still united by a strong golden thread of 85 Medicos friendship.
Today, I remember our teachers, mentors, our dear departed friends who have joined the angels
and all who have helped in shaping us in becoming the individuals we are today and I am deeply
indebted to them. I recollect the ones who taught us to treat patients with compassion, humility
and humaneness, with tender loving care and grace and to hold the values of being a doctor high.
To place duty over our selfish desires, to support one another in our profession.
These invaluable advices that we learned from our beloved alma mater are something that we
practice and I personally carry with me to this day and I continue to teach my students.
Winding up with words from “The house by the side of road” by Sam Walter Foss.
Let me live in my house by the side of the road
Where the race of men go by-
They are good, They are bad, They are strong,
Wise, Foolish – so am I.
Then why should I sit in the scorner’s seat
Or hurl the cynic’s ban ?
Let me live in my house by the side of the road
And be a friend to man.
Cheers 85 Medicos
From Dr. Priya Susan Antony
Reunion @40
’85 Reflections ‘
Asha Stanley
40 years… what a milestone!